پشمینه بافت

چقدر خوب که می‌بینم آدم‌هایی که می‌شناختم و می‌خواندم دانه به دانه در حال برگشتن به دنیای وبلاگ‌هایشان هستند. هیجان انگیز نیست؟

من از اینستاگرام بیزار نیستم. تا وقتی فیلتر نشده باشد هم بازش می‌کنم و اتصالم را با آدم‌هایی که دانه به دانه و به سختی پیدا کرده‌ام، حفظ می‌کنم. ارتباط در آن‌جا با آدم‌ها دو سویه است. در وبلاگ‌ها عموماً یکسویه بود. عموماً نمی‌خواستم دوسویه باشد و فقط من آن‌ها را می‌شناختم و می‌خواندم.

فرشته می‌نویسد. بیشتر از قبل می‌نویسد و از اینستاگرام گریخته است و من روی فیدخوان می‌خوانمش. مرضیه رسولی را هم دیدم که چند پست گذاشته بود و نوشته بود. خوب بود.

امسال من هم قرار بود سال نوشتن باشد. یعنی برنامه از اینجا به بعد دیگر نوشتن است به صورت متمرکز و همیشگی البته نه در وبلاگ ولی فکر می‌کنم حالا در آن نقطه‌ای ایستاده‌ام که می‌توانم به عنوان یک متخصص بنویسم و از تزم دفاع کنم.