پشمینه بافت

کارهایم را بردم که فلانی که گالری دارد، ببیند. کارها را دید و تعریف کرد و گفت قشنگ است. سر خود نرفته بودم، البته. کسی معرفی کرده بود و گفته بود می‌توانی کارهایت را بگذاری آنجا که بفروشد برایت. حتی گفت حرف هم زده‌ام و قبول کرده و تو فقط تابلو را بگذار همانجا بماند. دیدم خودش حرفی نمی‌زند. من هم نمی‌توانستم تابلو را راست-راست بگذارم بماند؛ بی هیچ حرفی. نمی‌شود آدم تابلوی نقاشی‌اش را که حکم فرزندش را دارد مثل یک یتیم مانده بگذارد و راهش را بکشد و برود. رو نداشتم اما گفتم فلانی اینطور گفته و آنطور که می‌توانم تابلو را اینجا بگذارم. برگشت با غضب نگاهم کرد که نخیر اینطور نیست و نمی‌توانید. جوری نگاهم کرد که انگار گفته باشم بیا چیز کنیم آن هم توی خیابان. لب هم نتوانستم وربچینم. به فلانی در دلم بیست و دو تا فحش دادم. تابلو را برداشتم و رفتم.

همان را بردم بازار فرش! گذاشتم پیش کسی که گاهی از ما قالیچه می‌خرد. گفتم همین جا بماند شاید کسی پسندید و خرید به رسم فروش قالیچه‌ها. خندید که کسی نمی‌خرد و اینجا می‌آیند قالیچه می‌خرند. گفتم مربوط است شاید کسی دید و خرید. دو سه روز بعد زنگ زد که بیا پولت را ببر که تابلو را بردند. انتظار نداشتم کسی تابلوی نقاشی را در بازار فرش خریده باشد. آقای فلانی خریده بود که می‌شناختمش. رفته بود و کار را برده بود خانه و تازه آنجا امضای پای کار را دیده بودند و زنگ زده به فلانی و گفته تو فلانی راتوی دست و بالت داری و آن وقت رفته کارش را برده بازار فرش که بفروشند و گفته فلان و بهمان.

گبه هنر زیر پا

نوشته‌ی پرویز تناولی

انتشارات یساولی

چاپ اول: آبان 1383

فکر کنم اولین کتابی است که درباره‌ی گبه در ایران چاپ شده است. (اصلاح می‌کنم اولین کتابی است که به زبان فارسی است و در مورد گبه نوشته شده و من آن را دیده‌ام.)

کتاب در سه فصل: پیشینه و زیر ساخت، سرزمین، مردم و بافندگان، طرح و ترکیب بندی تدوین شده است.

عکس‌های خوشگلی دارد و من هنوز متن کتاب را نخوانده‌ام در نتیجه هنوز هیچ پیشنهادی برای خرید یا نخریدن نمی‌دهم.

حراجی ساتبی با عنوان “Arts of The Islamic World” در تاریخ 6 آوریل 2011 (چهارشنبه 17 فروردین 90 خورشیدی) در شهر لندن با نمایش 34 قطعه فرش برگزار شده که همه‌ی 34 قطعه فروخته شده‌اند.

در این حراجی دو قطعه فرش از دوره‌ی صفوی نیز به نمایش در آمده‌اند که هم تحسین و توجه زیادی را به سمت خودشان جلب کرده و هم به بالاترین قیمت‌ها دست یافته‌اند.

یک قطعه فرش دوره‌ی صفوی قرن هفدهم میلادی با نقش گلدانی به قیمت 229,250 GBP دست یافته که تخمین اولیه برای این فرش 100,000 – 120,000 GBP بوده است. اندازه‌ی این فرش 272 در 180 سانتی‌متر است.

 قطعه‌ی دوم هم فرشی از عهد صفوی با نقش گلدانی (میانه‌ی قرن 17 و 18 میلادی) به قیمت 73,250 GBP دست یافته است. تخمین اولیه برای این فرش 40,000 – 60,000 GBP بوده است. اندازه‌ی این فرش 357 در 302 سانتی‌متر است.

از آخرین باری که اینجا نوشتم خیلی گذشته است.

اینطور نیست که چیزی برای نوشتن نداشته باشم. اما دچار یکی از آن یاس‌های عجیب و غریبی شده‌ام که وجود هر روزنه‌ای را برای بهبود اوضاع منکر می‌شود. چون واقعا هیچ روزنه‌ای نیست. هر چه هست در ذهن خودمان (خودم؟) است.

دوستی پیغام گذاشته و در مورد پایان نامه نوشتن در مورد فرش‌های دوره‌ی صفوی راهنمایی خواسته است. سه-چهار روز است که ذهنم درگیر است. چه چیزی بنویسم؟ چه برنامه‌ای را برایش تعریف کنم؟ چطور کار کند که آخر دستش پر باشد و به همین نقطه‌ی مایوس کننده نرسد؟ وقتی از عدم وجود منابع یا دشوار بودن منابع موجود نوشته احساس می‌کنم از حالا من به جای آن دوست ندیده برای سر و کله زدن با کاستی‌ها خسته‌ام. دلم می‌خواهد برایش بنویسم همه چیز را ببوس و بگذار کنار. دلم می‌خواهد برایش بنویسم تو هم مثل بقیه متن حاضر و آماده‌ای را پیدا کن و کپی کن و تحویل بده. هیچ کس نخواهد فهمید. دچار چنان فقری در این زمینه هستیم که روح کسی هم خبردار نخواهد شد. می‌خواهم برای این دوست ندیده بنویسم فرش و هنر و فرهنگ و ادب توی این مملکت حتی یک لیوان آب خنک هم دستت نخواهد داد. به جایش تا دلت بخواهد دلالی و زیر آب زنی و خالی کردن جای پای دیگران برایت موقعیت‌های ارزشمند خواهد ساخت. چرا خودت را درگیر نوشتن پایان نامه‌ای می‌کنی که از حالا فراموش شده است؟